Bronanalyse

Sciencetificexploration.nl

Bron: http://www.scientificexploration.org/docs/18/jse_18_2_deming.pdf 

Schrijver: David Deming

Betrouwbaar: Ja

Waarborging kwaliteit: Goed

Goed of niet: Goed

Duidelijke (Engelse) bron die meer inzicht geeft over de Methaan theorie. Ook maakt de bron (een artikel) verwijzingen naar voorgaande onderzoeken en geschreven documenten.

Samenvatting van methaangas theorie uit de bron (vertaald):

Nu hebben we een voorgestelde wetenschappelijke oplossing voor het verdwijnen van schepen op zee, die zowel nieuw als plausibel is. May en Monaghan suggereren dat het mogelijk kan zijn dat schepen tot zinken worden gebracht door de catastrofale vrijlating van gigantische methaanbellen uit de oceaanbodem. Ze noemen de Bermudadriehoek niet, maar verwijzen in plaats daarvan naar een gebied in de Noordzee dat bekend staat als '' the Witch's Hole ''. Het '' Witch's Hole '' staat bekend als een site waar methaangas door borrelt, en het wrak van een vissersschip uit de jaren dertig is daar gesitueerd door sonar.

Voor zover ik weet, was de eerste persoon die suggereerde dat stijgende methaanbellen schepen op zee konden laten zinken Richard D. McIver.2 In een artikel gepubliceerd in de American Association of Petroleum Geologists Bulletin, speculeerde McIver (1982):

 

''Intermitterende aardgasuitbarstingen van hydraat-geassocieerde gasaccumulaties ... kunnen enkele van de vele mysterieuze verdwijningen van schepen en vliegtuigen verklaren, vooral in gebieden waar diepe zeesedimenten grote hoeveelheden gas in de vorm van hydraat bevatten. Dit kan de omstandigheid zijn voor de zuidoostkust van de Verenigde Staten ... een gebied dat bekend staat om talloze verdwijningen van schepen en vliegtuigen. (blz. 792) Het door McIver voorgestelde mechanisme was dat het gas de waterdichtheid zou verlagen waardoor schepen zouden opduiken. Als de hydraatafdichting abrupt zou worden gebroken, zou het gas ... worden uitgeworpen ... en zou het naar de oppervlakte rennen, opbarsten in kleinere en kleinere bellen tijdens zijn opstijging door de waterkolom ... Als het gas ontsnapping was snel en voldoende plaatselijk ... er zou een patch zijn van zeer geageerd schuimend water met een zeer lage relatieve dichtheid .... Elk vaartuig dat per ongeluk deze patch tegenkomt, zou het drijfvermogen verliezen en heel snel wegzakken.''

 

De Bermudadriehoek is ook berucht vanwege de mysterieuze verdwijning van vliegtuigen. Op 5 december 1945 verdwenen vijf Amerikaanse marine-bommenwerpers op een routine trainingsvlucht in de Bermudadriehoek (Edwards, 1959, blz. 71). McIver speculeerde dat motoren op laagvliegende vliegtuigen kunnen worden verstikt door gaswolken. Als de gasstroom groot was, zou er een pluim vrij gas boven het oceaanoppervlak uitkomen. Een laagvliegend vliegtuig dat door het geconcentreerde gas passeert, kan motorstoring ervaren en kan vastlopen.

May's en Monaghan's hypothese

In tegenstelling tot eerdere ideeën, suggereren May en Monaghan niet dat zinken plaatsvindt door verandering van de waterdichtheid. Ze stellen voor dat zinken wordt veroorzaakt door waterbeweging in verband met het stijgen van een enkele grote hypothetische luchtbel. In een persbericht van Monash University legde een van de auteurs (Monaghan) uit hoe een grote stijgende gasbel het zinken en zinken van een schip kon versnellen. Het zinken vindt plaats omdat een berg water wordt opgetild boven het gebied waar de bel het oppervlak bereikt. De stroom vanaf de heuvel creëert een diepe trog aan elke kant van de heuvel, en de stroom van de heuvel draagt ​​de boot in de trog ... Of het schip zal zinken hangt af van zijn positie ten opzichte van de bubbel. Als het ver genoeg van de bubbel verwijderd is, is het veilig. Als het precies boven de bubbel ligt, is het ook veilig omdat de boot niet in de bak wordt gedragen. Maar eenmaal gedragen in de trog, zal de boot zinken.

 

De methodologie van de auteur bestaat uit zowel verkleinde laboratoriumexperimenten als tweedimensionale numerieke modellering. Ik heb niet geprobeerd hun resultaten te dupliceren en ik ben ook niet van plan dit ooit in de toekomst te proberen. In dat opzicht zullen we moeten vertrouwen op wederzijdse beoordeling en afwachten of de resultaten kunnen worden herhaald. Wiskundige modellen van fysieke werkelijkheden zijn benaderende voorstellingen die vaak gebaseerd zijn op obscure vereenvoudigingen en aannames. Modellering lijkt in dit geval echter een nuttige aanvulling op de experimentele aanpak. De de resultaten zijn ook intuïtief redelijk en in overeenstemming met de verwachtingen op basis van onze dagelijkse kennis van hoe water stroomt.

Sadya.mijneigenpagina.nl

Bron: http://sadya.mijneigenpagina.nl/homepage/show/pagina.php?paginaid=164577  

Schrijver: Onbekend

Betrouwbaar: Ja

Waarborging kwaliteit: Onbekend

Goed of niet: Goed

 

De Bermuda Driehoek  is al eeuwenlang een onheils plaats. Algauw na de ontdekking van de Bermuda Eilanden in 1503 door de Spanjaard Juan de Bermudez, werd het hoofdeiland (Main Island) een duivelseiland genoemd vanwege de talrijke schepen die rond de kusten ervan vergingen.

 

Een groot gedeelte van de Bermuda Driehoek valt binnen het gebied van de westelijke Atlantische Oceaan dat bekend staat als de Sargasso Zee. Die zee heeft zijn naam gekregen door het sargasso wier (sargassum) dat in grote velden op het water drijft. De Sargasso Zee wordt omringd door de Golfstroom en andere sterke zeestromingen. Het water van de Sargasso Zee zelf is bijna stilstaand en voor het grootste gedeelte zonder stromingen.

 

In de dagen van de reusachtige zeilschepen hadden de zeelieden een heilige angst voor dat zeewier. Iedere zeeman kende de verhalen van die verraderlijke zee waarin schepen gevangen raakten en de windstilte die de schepen plotseling overviel en die soms wekenlang kon aanhouden. De Grafkelder van Verloren Schepen en De Zee der Angst zijn alleen twee voorbeelden van de vele namen van de Sargasso Zee.

 

Het gebied van de Bermuda Driehoek kent nog andere vreemde verschijnselen. Een van de eersten die daar melding van maakte was Columbus. Aan de vooravond van de ontdekking van Amerika schoot er plotseling een vuurbal door de hemel en verdween een paar tellen later even snel in de oceaan. Dat joeg zijn toch al angstige an opstandige bemanning de stuipen op het lijf. Toen zijn schepen de Bahama Eilanden naderden, nam Columbus twee uur na zonsondergang een onverklaarbare gloed waar in de zee.

 

Tegenwoordig is die gloed een bekend fenomeen in dat gedeelte van de Atlantische Oceaan. Interessant is dat de astronauten van Apollo 12 meldden dat die lichtgevende streep het laatste was wat ze van de aarde konden zien.

 

De oorzaak van de lichteffecten is niet precies bekend, maar mogelijke verklaringen zijn o.a. de beweging van vissen, kleine deeltjes mergel die door de vissen in beroering worden gebracht of de beweging van organische stoffen.

 

Op zeeniveau is het verschijnsel te zien als een grote lichtgevende plek in de zee. Vanuit de lucht schijnt het te lijken op een witte lichtende band.

De Sargasso Zee was in die dagen een levensbedreigende plaats omdat er bijna geen stroming is. Dit in tegenstelling tot het gebied rondom de Bahama's waar brede ondiepe banken en zeer plotseling overgaan in peilloze afgronden.

 

Diepzeeduikers hebben er de kalksteenformaties onder water onderzocht. Ze ontdekten uitgebreide grotten formaties die 'blauwe gaten' worden genoemd. Er zijn stalactieten en stalagmieten.

 

De aanwezigheid van druipseen wijst erop dat die grotten zijn gevormd in een tijd dat de aarde op die plaats droog moet zijn geweest. De blauwe gaten vormen de ingang tunnels en strekken zich uit over enorme afstanden. Ze vertakken zich in kleinere gangen die leiden tot een verbazingwekkend ingewikkelde gangenstelsel.

 

Duikers hebben gerapporteerd dat zelfs de vissen niet meer weten waar ze aan toe zijn omdat ze regelmatig ondersteboven zwemmend worden aangetroffen. Zeldzaam krachtige stromingen jagen door die gaten, opgezweept door het getij. Veel vissen worden landinwaarts gedreven omdat de blauwe gaten verder gaan onder het vasteland.

 

De stromingen van het water rond de Bahama's vormen zulke krachtige draaikolken aan het zeeoppervlak dat ze een kleine boot in de diepte kunnen zuigen. Er zijn jollen en vissersboten aangetroffen die klem zaten in de blauwe gaten op diepten van meer dan 25 meter.

 

Dus spelingen van de natuur zijn grotendeels verantwoordelijk voor de vergane schepen in dat gebied. Men heeft echter voor sommige verdwijningen nooit bevredigende verklaringen gevonden.